Aquaduct van Håverud sterk staaltje techniek

Maandag 14 mei 2018

Eerst even terugkomen wat gisteren in ons verslag stond. Om gebruik te kunnen maken van toilet en douche moet een spoorbaan illegaal worden overgestoken. Waar wij aanvankelijk veronderstelden dat het enige risico hierbij was beperkt tot het struikelen over een van beide rails of een enkel verzwikken op een dwarsligger bleek nu dat wel degelijk een mogelijkheid van overreden worden volkomen verkeerd is ingeschat. In de ochtend denderde er toch alsnog,en dat zelfs twee maal, een lange trein over het spoor. Maar het is uiteindelijk goed afgelopen anders hadden jullie deze tekst niet kunnen lezen. 

Van de vriendelijke en perfect Engels sprekende camperplaatsvrouw kregen wij (wel heel erg omvangrijk) het verhaal te horen over het Dalslands Canal, een netwerk van rivieren en meren. Al in 1864 werd met de aanleg begonnen. Zij verwees ons naar een sterk staaltje ingenieursschap; een 33 meter ijzeren “bak” waarin boten dus boven een snelstromende rivier door kunnen varen. Een equaduct in Håverud, waterdicht dankzij 33.000 klinknagels van 150 jaar geleden. In het museum konden we ons laten voorlichten over hoe er destijds werd gewerkt en geleefd. Het museum was in het oorspronkelijke huis van de ontwerper en bouwer van het equaduct. Veel voorwerpen, situaties, figuren en schetsen waren er te bewonderen van 150 jaar geleden. De koffie en muffins waren gelukkig van recentere datum. Om deze voor publiek populaire bestemming te bereiken moet je over een lange, smalle, bochtige op een achtbaan gelijkende weg rijden. Spectaculair voor de een, angstig voor de ander. De terugreis ging natuurlijk op dezelfde wijze, zij het in omgekeerde richting. Een volgende stop was een wat grotere plaats, Åmal. Hier werden flessen frisdrank ingeslagen, want het is dorstig warm. En daarbij; je weet nooit of er op de eerstvolgende slaapplek wel winkels zijn. En inderdaad. We staan bij een mooi klein haventje bij een groot meer en in de verste verte geen middenstander te signaleren. Maar we hadden erwtjes en sate. En de drank. En voor de zekerheid nog vier flessen witte wijn. De schipperbitter bewaren we voor koudere dagen. Als die nog komen tenminste.