Dalen

Zaterdag 26 mei 2018

Dalen

Hoewel het nog steeds niet mogelijk is verslagen te versturen, neem ik toch maar weer het stokje van Helma over. Maar ik baal nog wel!!! Met ontbloot bovenlijf naar de doucheruimte want al in de vroege morgen brandt de zon op de camper. Na het ontbijt de camper verzorgen (water lozen en aanvullen, chemisch toilet lozen) en nog even afrekenen bij de mooie jonge dame van de camping. En die mooie jonge dame had een jonge partner die wel heel uitvoerig in gesprek ging met Helma over routes in de omgeving. Denk ik. Toen het wel erg lang ging duren ben ik het secretariaat maar binnengedrongen met de bedoeling de conversatie te laten beëindigen. Niet helemaal gelukt, want de jonge man ging nog even door. Wel enthousiast, maar het duurde.... en van zijn voorstellen kwam meteen al niets terecht. Het mooie weggetje was geblokkeerd door een waterauto die echt niet aan de kant ging. Ander weggetje dus maar richting Eidsborg waar het Vast-telemark museum was gevestigd. Het bleek weer een heftig weggetje, met name voor Helma. Maar het museum was mooi en inmiddels weten we entreeprijzen omlaag te krijgen door te melden dat we gepensioneerden zijn. Daar moeten we wel ons best voor doen, want het wordt niet altijd meteen geloofd.... Binnen in het museum veel over de geschiedenis van Telemark. Buiten veel oude gebouwen, maar helaas allemaal gesloten. Een Telemarkenkanaal op schaal met alle sluizen stond droog dus ook hier snel door. De beroemde staafkerk uit 1200 was wel open. Nou ja: open. Heel snel mochten we even binnen kijken, want er was een huwelijksplechtigheid aanstaande. De zenuwachtige koster deed de deur na ons vertrek ook resoluut meteen op slot. In de bloedhete camper eerst even koffie en toen door naar Dalen. Nou ja eerst nog klimmen. Heel hoog klimmen. En toen dalen. Heel steil dalen. Met haarspeldbochten. Met tegenliggers. Stoppen waar mogelijk voor tegenliggers. Of stoppen zij. Gelukkig had ik een ervaringsdeskundige naast me die bijna voortdurend bruikbare aanwijzingen verstrekte...... Beneden aangekomen kwam het plaatsje Dalen wel heel bekend voor. Hier waren wij in 2010 ook al geweest. Wij hadden net de camper en bij de afdaling had ik heel onervaren met te snelle afdalingen wel heel erg geremd. De wielen waren roodgloeiend en je rook een penetrante rubberlucht. De plaatselijke garagehouder adviseerde een lange afkoelingsperiode en voor de toekomst minder heftig naar beneden rijden. Bij de super de boodschappen voor het weekend gedaan en toen richting geplande slaapplek: Lunde. Bleek dat we de eerder afgelegde route in omgekeerde richting nogmaals moesten afleggen. Tot groot verbaal enthousiasme van Helma. Details zal ik besparen. Want de route naar Lunde bleek niet alleen veel langer dan gedacht, maar ook nog eens over een soort fietspad met klimmen en dalen, plotseling remmen en uitwijken voor tegemoetkomende andere weggebruikers. De hele route liep langs het Telemarkenkanaal. Wel heel mooi en groen. De camperplaats grenst aan een oude sluis naast een waterenergiecentrale. Een enorm hoogteverschil moet hier worden overwonnen voor de schepen die van Dalen naar Skien willen varen. En onderweg zijn nog heel veel sluizen.

Hopelijk wordt dit verslag toch nog verzonden; sorry voor het ongemak. Mogelijk ontvangen jullie verslagen meerdere keren. Heeftvalles te maken met onze verzendpogingen".......