Zondag 31 mei 2015 Soralven

Voordat we het stille bos verlieten langs het water stenen geraapt voor thuis. Mooie rode stenen die aan de wensen van Helma moesten voldoen. Heel veel rode stenen, dus moest ik uiteindelijk streng doch rechtvaardig een redelijk limiet aangeven. We rijden immers in een camper en niet in een vrachtauto. Via een lange weg reden we duidelijk naar een hoger gebied: het nationale Park in Dalarna Fulufjallet. Langs hopen restantsneeuw en met zicht op nog veel meer sneeuw op de bergen verderop kwamen we uiteindelijk op een groot parkeerterrein: verder was het lopen geblazen. Warm aangekleed gingen we van start naar de grootste waterval van Zweden. 185 meter stort het water met veel geraas naar beneden. Staat in de folder. Want wij hebben de waterval nooit bereikt. Na bijna 2 km lopen over een smal pad met af en toe een houten vlonder om zonder natte voeten verder te geraken was het voor ons over en uit. Een hele diepe plas was te veel en erlangs kon niet want het pad liep door een moeras. Helma probeerde het nog wel, maar zakte met een schoen diep weg in dat moeras. Terug dus maar. En dan te bedenken dat wij bij de start op de parkeerplek hard hebben gelachen om een Duitser die met zeiknatte poten zich stond om te kleden. Het was toch een prachtige wandeling en op dat af te sluiten koffie met gebak genomen in het restaurant. Op een onverharde binnenweg met heel veel kuilen gaf Helma aan hoe deze gaten te omzeilen en daarbij niet te dicht bij de kant van de weg te komen en niet te hard te rijden en op tijd te schakelen. Samen hebben we het gered om weer op de “grote” weg te geraken en naar een camping op zoek te gaan, want we willen wel weer eens douchen na al die vrije plekken. We zagen een Nederlandse vlag aan de overkant van een water en laten we daar later nou terechtkomen. Een hele grote Nederlandse camping in Soralven met heel veel ruimte. Omdat het langs een snelstromend riviertje ligt wordt deze camping veel bezocht door vissers. Heel toevallig kwamen we hier bijna oog in oog te staan (nou ja: oog in oog) met een reusachtig groot wit rendier met een groot gewei. En omdat de zon zich ook weer liet zien overwogen we zelfs om er nog een dag aan vast te knopen.