Het gat in de berg

Dat was schrikken……… We werden wakker op onze favoriete vrije slaapplek in Longset Nesna, keken even snel naar buiten: alles was wit. Er lag een behoorlijke laag sneeuw. En het sneeuwde nog steeds hevig. De camper was bedekt met een dik pak. Een prachtig gezicht, maar met de lange afdaling op de gladde wegen in het vooruitzicht maakten wij ons toch wel wat zorgen. Onze Franse buren zwaaiden ons met een bezorgde blik uit en de rit naar beneden begon. Nou zijn de wegen in de bergen erg smal en van belijningen op de weg was door de verse bedekking uiteraard geen sprake. We bereikten uiteindelijk veilig het dal in Nesna waar we de veerboot naar Levang namen. Een overtocht van 25 minuten. Dan doorgereden naar Tjotta voor een vaartocht naar Forvik van 60 minuten. Een korte rit over het eiland en daar wachtte al de laatste veerboot van vandaag; van Horn naar Anddalsvag (20 minuten). In Brønnøysund kwamen we gelijk aan met de spectaculaire postboot: de Hurtigruten. Behalve post en vracht reizen er ook passagiers mee. Deze werden “gelost” in het stadje dat daardoor gelijk volliep. Onze geplande eindbestemming van die dag was Torghatten. Een camping bij een berg in de vorm van een hoed. Deze berg is op 160 meter doorboord. Het gat is 166 m. lang, 75 m. hoog en 15 tot 28 m. breed. Een klein moeilijk begaanbaar pad brengt je na 30 minuten klimmen naar het gat. Wij beklommen twee jaar terug deze berg, dus ditmaal de andere kant van “het gat” bezocht. Meer weten : www.visittorghatten.no.
Onze camping was vlak voor onze aankomst geteisterd door een hevige hagel/sneeuwbui. Mede daardoor was de ondergrond doorweekt. Drie pogingen om de camper op een mooie plek aan de Noorse Zee te plaatsen eindigden even zoveel keren in een bijna debacle. Slechts achteruitrijdend kon ik iedere keer moeizaam het grasland ontvluchten. Een Duits stel had minder geluk; zij zaten muurvast en moest door de campingbaas met brute kracht worden bevrijd. Uiteindelijk hebben zowel de “bevrijde Duitsers” als wij een harde plek gevonden en inmiddels scheen ook de zon weer. Een ingezette wandeling om foto’s van de omgeving te maken moest nog onderbroken: camera vergeten. Aan mij de taak (een heel eind) terug te lopen om dit noodzakelijk attribuut alsnog te halen. De dag ervoor werd ik er ook op uitgestuurd om foto’s te nemen. Een moeizame klauterpartij over spekgladde rotsen leverde een perfecte positie op om de mooiste kiekjes te maken van de bijna achter de bergen en wolken verdwijnende zon. Helaas had Helma de accu uit het toestel verwijderd om die te kunnen opladen. Omdat de Franse buren vanachter hun raam mij hadden gevolgd heb ik voor de schijn toch maar wat plaatjes geschoten. Twee maal de klos.