Gezellige Belgen over de vloer

Zondag 13 mei 2012 (Martin)
We verlaten al heel vroeg en zelfs voor het ontbijt de desolate slaapplek in de verder uitgestorven wintersportplaats Luosto. Eindelijk komen de eerste rendieren in beeld. Om ze goed op de foto te krijgen valt nog niet mee; zodra we stoppen en “aanleggen” verstoppen ze zich achter bomen die hier in overvloed langs de wegen staan. Even later staat een hele groep zelfs op de weg en moeten we afremmen: alsnog de gewilde foto’s. Grote borden verwijzen naar een bezoekerscentrum en een goudmuseum. Stoppen dus en vol verwachting de sneeuw en de zon in. Bezoekerscentrum gesloten en ook bij het museum geen leven te bespeuren. Voort dus maar.
In Irani Anar is het SIDA Sami museum en Nature Centre gelukkig wel open. Hier een overzicht van de verschillende jaargetijden. Per maand foto’s en statistieken van temperaturen en de verhouding dag/nacht. Op 13 mei gaat de zon op onze huidige locatie wel onder, maar komt gelijk weer op. Het blijft dus 24 uur licht buiten!! Dat we in het gebied van de Sami verkeren wordt nog eens duidelijk gemaakt met voorwerpen, foto’s en een diashow. Vlak naast het museum is een vrij grote camping; na gisteren wel geriefelijk leek ons. Maar geen campingbeheerder te zien. Een andere belangstellende probeert ook een plek te verkrijgen. Wij overleggen moeilijk in het Engels. Hij zou wel even telefoneren, want hij had zelfs een cabin besproken. Na verder moeilijk Engels overleggen bleek ik plotseling met een Belg uit Lokeren te maken te hebben. En toen kwam er gelukkig plotseling alsnog een reactie. Het was duidelijk de niet al te snuggere zoon van de beheerder. Het inchecken duurde en duurde. Per telefoon werd hij door de boekingsprocedure geholpen. Hij vertelde elke handeling door de telefoon. Ik hoorde hem bij een toetsdruk op de kassa zelfs melden dat de kassa piep zei. Zelfs de Belgen vonden dit wel ’n beetje dom!!!
Later die middag, avond en nacht weerlegden de Belgen (een gezellig jong stel, drie maanden voor hun trouwen) onze vooringenomen mening dat zij uitsluitend bierdrinkers zijn. Niet dus. Het grootste deel van onze schipperbittervoorraad ging eraan. Helma maakte een lekkere soep, gevolgd door nassirijst. Vervolgens zorgden onze Belgische vrienden voor verdere catering. Eerst een zak snoepjes, maar later een nieuwe voorraad drank uit de plaatselijke super. De camper was zo koud geworden, dat we besloten in hun “huisje ”heerlijk warm door te gaan. Mede door de aangereikte appelcider konden wij het aanvankelijk onbetrouwbaar lijkende ijs op het enorme Anarimeer niet weerstaan. Even daarvoor was een vliegtuigje veilig op het ijs geland, dus datzelfde ijs moest ons toch ook dragen. Wel wat huiverig en voorzichtig stonden wij om 0.35 uur steeds een stukje verder op het meer. Wel koud; zelfs zo koud dat af en toe de blikjes drank even neergezet moesten worden om de handen te warmen. Het was een gezellige avond waarin we weer eens Nederlands konden spreken.