Tweede Pinksterdag wachten op de veerboot

28 mei 2012 (Martin)
Het wordt bijna normaal. Opnieuw regen in de ochtend. De reis gaat nu naar het zuiden: het uiterste puntje van de Lofoten; en naar men zegt: het mooiste gedeelte. Het klopt helemaal. Het is een schitterende rit heel dicht langs fjorden. En bijna elk moment een plek om mooie foto’s te schieten. Waar de smalle weggetjes dat toelaten doet Helma dat ook met overgave. De voortdurende wisselingen van het weer zorgen ervoor dat prachtige vergezichten vragen om vastgelegd te worden. Volgens ons is vandaag hier het motto: blijf waar je bent; het weer komt wel naar je toe deze zomer!!!! Zo sta je namelijk in de stralende zon, een minuut later hagelt het en weer even later valt er sneeuw. Wij dachten zeker te weten dat de veerboot naar Bodo om twee uur zou vertrekken. En overal kan je lezen dat je voor deze overtocht tijdig moet klaarstaan, omdat de plaatsen aan boord beperkt zijn. Dus staan we iets na twaalf uur als allereerste in de wachtrij voor de boot. Maar er gebeurt verder weinig. Dan maar even koffie pakken in een café. Blijkt de boot pas om 21 uur te vertrekken. Balen. Dan maar even nog een keer naar het uiterste puntje van de Lofoten; het plaatsje Ä. Maar het is een heel klein plaatsje en onze optie het museum te bezoeken vervalt. Het opent pas 1 juni. Dus om half twee maar weer terug naar ons oude plekje aan de kade. Boek lezen, worstjes bakken (en eten) en wachten. Om 21.00 uur vertrekt onze grote veerboot; wij staan met de camper helemaal vooraan.
Nu zitten we in het restaurant aan boord en type ik een deel van dit verslag. De boot schommelt hevig en arriveert pas om half. Geen punt: het blijft toch 24 uur per dag licht. We vinden vlak bij de kade, achter een Shellstation een officiële camperplek waar we de (korte) nacht door zullen brengen. Naast ons doet een Oostenrijker hetzelfde.