Omdat ik al twee dagen last van mijn maag had (waarschijnlijk te vette grilworstdiner!) was er geen ontkomen aan. Om 06.30 uur op pad naar boven voor toilet en ook gelijk maar de douche. Er waren geen wachtenden voor me; nergens tijdens de vakantie overigens. We hadden wel broodjes besteld, maar besloten elders te ontbijten. Pabe van de camping hield ons nog wel even op (hij was tien jaar lang rijinstructeur in IJsselstein en (her)kende de Pauwoogweide), maar eindelijk konden we vertrekken. Eerst op zoek naar het mooiste punt van het Telemark kanaal: de sluizentrap Vrangfoss tussen Ulefoss en Lundal. Hier moeten de schepen door vijf steile trapsgewijs ontworpen kamers komen om van laag naar hoog te geraken. Het Telemark kanaal is 108 km lang en loopt van Skien naar Dalen en moet dan 72 meter overbruggen. Daar zijn 18 sluizen voor nodig! De weg naar Vrangfoss was goed aangegeven, maar Helma zag weer eens een, volgens haar, mooier binnen weggetje. Bleek een fietspad, eerst netjes geplaveid, maar al gauw een grindpad waar maar geen eind aan kwam. En we hadden ook nog niet ontbeten. Plotseling stopte de weg bij ….Vrangfoss. Om 12 uur zou er een schip aankomen, dus eerst maar eten. Maar een Nederlands echtpaar (uit Engeland) hield ons aan de praat. En op weg naar de broodjes een ander Nederlands echtpaar dat hun camper van dezelfde garage had als wij. Even bijpraten. Nou ja: even. Gelukkig; we zaten en schonken alvast de koffie in. Roept de “Engelse” man dat de boot er aankomt. Met de koffiekoppen snel naar de sluizen. Op de foto’s zie je een beetje wat een spektakel het daar is. Heel mooi allemaal. En het duurt wel want alles gaat volgens traditie met de hand. Google maar anders. Na de (inmiddels) brunch op weg naar Lundal waar onze camperplek naast twee andere sluizen was; zagen we de boot opnieuw door twee kamers gaan. Daarna eindelijk rust. En ’s-avonds aten we voor het gemak brood…………